என்னை இன்னொன்றாக்கும் வித்தையை
இந்த நள்ளிரவு காட்டித்தர மறுப்பதும்,
ஒன்றாகத் தொடர்ந்திருக்கும் அவதிக்குள்
கிடந்து தவிப்பதுமாக
உழலுகிறது நானாகிய பாவம்.
ஞாபகங்களுக்குள் சிக்கியிருக்கும் மற்றொரு நானை விடுவிப்பதில்
தோற்றுப்போனதன் வார்த்தைகளை
என் மேல் எழுதிவிட்டு ஓட நினைக்கிறது அது.
வலிகளால் நிரப்பப்பட்டு இரவின் மீது உருளும்
ஞானத்தின் மட்பாத்திரம் நான்,
மாத்திரமின்றி
ஒளியை மட்டுமே கொண்ட இரவினால்
துரோகமிழைக்கப்பட்ட காதலியின் கருவிழியுந்தான்.
இரவுகளுக்கேயுரிய புதிதான இன்னொன்றாகும் மந்திரம் வசப்படாமை குறித்து
நான் உன்னிடமே முறைப்படுகிறேன்.
நீயே என் இரவுகளை மாறி மாறி வர வைக்கும் காதலி.
என்னை
இருள்வதும் பின் ஒளிர்வதுமாகிய
உன் மந்திரமறிந்த இரவாக்கிவிடு.
