காலம், சொற்கள், அர்த்தம், இரவு, அதிகாலை, பனி, வசந்தம், அதீத காதல் அதற்கென எனக்குள்ளிருக்கும் தெருப்பாடகன் காதலின் உச்சப் பரவசத்தில் கூவியழைக்கும் ஹூ என்பன குறித்த என் தத்துவ நம்பிக்கைகளின் பிரதிமைகள் கவிதைகளுக்குள்ளிருந்து வேறாக்கிட முடியாதபடி விரிந்து கொண்டேயிருக்கின்றமை கவிதை மனம் பற்றிய ஒற்றை விவரணத்துக்கு இடந்தருவதாயில்லை. அதனாலேயே கவிதைக்குள் நடமாடும் என்னை இப்படி விவரிப்பது சில தருணங்களுக்கு சாத்தியமாகிறது. “எப்படியோ மீட்டுவிட முடியுமென்று நம்பி சொற்களுக்கே தன்னைத் தின்னக் கொடுத்திருக்கும் ஏதிலி; விழித்திருக்கும் இரவுகளின் தெருக்களுக்குள் முத்தங்களைக் கூறி விற்கும் காதலன்; ஹூ விலிருந்து பிரிந்த முத்தம்.”
வலது தோளில் வந்தமர்ந்தபடி ஒவ்வொரு முகமாகக் கொத்தி மணல் மீது ஒன்றின் மேல் ஒன்றாக அடுக்கத் துவங்குகிறது மிச்சமிருந்த பின்பகல் அல்லது திசைமாறிப் பறந்து வந்த கடல் காகம்
we sowed the remained words as flaky mountains then
The clay-pot filled of meas words unadorned,paints the fragrance of this very dusk on the inner wall
அலங்கரிக்கப்படா வெறுஞ்சொற்களென நான் நிரம்பியிருக்கும் மட்பாத்திரம் தன் உட்சுவருக்குள் இந்தக் கரிய அந்தியின் வாசனையைப் பூசி வைக்கிறது
Frosty dawn wrapped in clouds completes sketching a sparrow on the nape of memory lusted on the deciduous leaves in yellow, it flapped renouncing the colours
Poems of a very solitary adhere like a leech on the crease of my inner wall tinted with blurred darkness in red Entrusting me for writing snow has started falling with its thousand poems, the night lays their eggs of secret words therein ME Scattered as; A cup frozen with tea stains, books read few pages or half, an innocent ballad with the feather that crow dropped, and a heap of dirty clothes, filled with the words of snow.
மழையின் பெருந்துளிகளெனத் தூறியபடியிருக்கும் இந்த முன்னிரவைச் சூழ்ந்திருக்கும் இருளைப் புகையச் செய்து காகிதத்தின் ஓரத்தில் ஒரு படமாக்கி முடிக்கிறேன். படத்தினுள்ளிருந்து நானெனப்படும் ஒளியினுஷ்ணம் ரிதங்களுடன் அசையத்தொடங்குகிறது.
01. இருட்சுவரின் மீதெழுதப்பட்ட பசியெனப்படும் பெருஞ்சொல்லின் மீதேறி இந்த நள்ளிரவு தன் தெருப் பாடலை இசைக்கத் தொடங்குகிறது. நடனமாடலாம் சத்தமாக ஒரு தோற்கருவியை இசைக்கலாம் ஒரு சருகிலையைச் சுருட்டிப் புகைக்கலாம் ஒரு காதல் கவிதையின் கீழுதட்டை மென்றபடி காற்றில் மிதக்கலாம் என
இன்னமும் தட்டச்சு செய்யப்படாத விடலைப் பருவத்துக் குளிர்ச்சொற்களுக்குள் செட்டை கழற்றிய கவிதை சுருண்டு படுக்கிறது. வெறும் ஒளியின் மங்கிய வண்ணங்கள் கொண்டு பின்னிரவிலிருந்து வெளியேறிய பெண் இன்னொரு கவிதையை எழுதி வைக்கிறாள் அது என்னைப் பற்றியது
நினைவின் இடது கழுத்தோரம் ஒரு குருவியை வரைந்து முடிக்கிறது மேகமூடிய ஒரு குளிர் காலை உதிரும் மஞ்சள் இலைகளில் மோகித்து நிறங்களை உதறித் துறந்தபடி அது மெல்லச் சிறகசைக்கிறது