மயிலிறகொன்றிலிருந்து பிரிந்த இந்த வெள்ளை இரவின் ஒளி இருளிலிருந்து நம்மை வெவ்வேறு சொற்களாகப் பிரித்தெடுக்கிறது நீ/நான்/ஞானம்/குற்றம்/பசி என நாம் பெயர் தரித்துக் கொண்ட இரவில் நீ என்பது எப்போதும் போல பிடிக்க முடியாத காற்றும்
நினைவின் மடிப்புகளுக்குள் வெள்ளை முத்தங்களென எறும்பூரும் இந்த நள்ளிரவின் பெயரென்ன? உஷ்ணமான ஆயிரம் மென் சொற்களாகி கவிதைக்குள் உறைந்து போன விரகத்தின் சுவை என்ன?
கவிதை – 01 தொக்கி நிற்கவென இடப்படும் மூன்று புள்ளிகளுக்குள்ளிருந்து முடிவுறாத கவிதையின் அர்த்தங்கள் சிதறுகின்றன தன் பற்றியெழுதப்படாத கவிதையெனக் கோபங்கொண்டு பிடுங்கிய தலைமயிரொன்றால் என்னைக் கட்டிவைக்கிறாள் யசோதரா
யானைகள் சூழ வந்த பேரிடர் மீது சொண்டில் சுமந்திருந்த சாபத்தின் கூழாங்கற்களைப் போட்டு விடுகிறது சிட்டுக் குருவி வைக்கோல் நார்களென மொத்தமும் தீப்பற்றியெரிந்தது கண்ட தன் குதூகலத்தை அதே சொண்டினால் காற்றின் மேல் எழுதுகிறது.
வலது தோளில் வந்தமர்ந்தபடி ஒவ்வொரு முகமாகக் கொத்தி மணல் மீது ஒன்றின் மேல் ஒன்றாக அடுக்கத் துவங்குகிறது மிச்சமிருந்த பின்பகல் அல்லது திசைமாறிப் பறந்து வந்த கடல் காகம்
we sowed the remained words as flaky mountains then
The clay-pot filled of meas words unadorned,paints the fragrance of this very dusk on the inner wall
அலங்கரிக்கப்படா வெறுஞ்சொற்களென நான் நிரம்பியிருக்கும் மட்பாத்திரம் தன் உட்சுவருக்குள் இந்தக் கரிய அந்தியின் வாசனையைப் பூசி வைக்கிறது
Frosty dawn wrapped in clouds completes sketching a sparrow on the nape of memory lusted on the deciduous leaves in yellow, it flapped renouncing the colours
Poems of a very solitary adhere like a leech on the crease of my inner wall tinted with blurred darkness in red Entrusting me for writing snow has started falling with its thousand poems, the night lays their eggs of secret words therein ME Scattered as; A cup frozen with tea stains, books read few pages or half, an innocent ballad with the feather that crow dropped, and a heap of dirty clothes, filled with the words of snow.